του Θωμά Χ. Μαρκόπουλου

Ναι, θα πάω να ψηφίσω, όσο αυτονόητο κι αν ηχεί στ' αυτιά μου και τα δικά σας αυτό το "ναι", θα συνεχίσω να το λέω μέχρι το πρωί της Τετάρτης. Ίσως για να πείσω και τον ίδιο μου τον εαυτό, ποιος ξέρει!? Το γιατί είναι αυτό στο οποίο στέκομαι. Στο οποίο αξίζει να σταθούν όλοι εκείνοι που με ρώτησαν. Άρα, μονάκριβε αναγνώστη μου…

Θα πάω να ψηφίσω για τους ίδιους λόγους που ψήφισα και στις εθνικές εκλογές του 2012, για τον ίδιο λόγο που θα ψηφίσω στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές. Η σχολή μας είναι το παρόν μας κι επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε, μέσα απ' αυτό - μέσα σ' αυτό, το μέλλον μας. Ένα μέλλον εξαιρετικά αβέβαιο, λόγω των μνημονίων... θα έλεγαν κάποιοι φίλοι μου, λαϊκοδεξιοί ή αριστεριτζίδες, λόγω της μέσης ελληνικής ανοησίας 35 χρόνια τώρα θα έλεγα εγώ! Η νεολαία είναι από εκείνους που πλήττονται άμεσα, οι αυριανοί επαγγελματίες, το ενεργότερο μέρος της κοινωνίας. 

Και όπως θα δραστηριοποιούμαι, μελλοντικά, σε κάποιο συνδικαλιστικό, επαγγελματικό Σύλλογο ή μέλος κάποιου τοπικού δημοτικού συμβουλίου - κάτι τόσο δεδομένο κι απαραίτητο για όλους μας και την κοινωνία που εδώ, αρνούμαι ν' απαντήσω στο γιατί και νομίζω είναι προφανές - νιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο στη σχολή μου, ως κομμάτι και εγώ του φοιτητικού συλλόγου.

Θέλω, όπως ακριβώς πέθανε ο δικομματισμός την 6η του Μάη (και αναστήθηκε στις 17η Ιουνίου, η πτωχή μου άποψη…), να λήξει κι η επικράτηση των όποιων σάπιων στοιχείων των παρατάξεων στις σχολές… λέμε τώρα! Θα λήξει? Θα σας γελάσω… χα χα χα, σας γέλασα! Θέλω πίσω απ' την ψήφο να υπάρχει μια ιδεολογία, είτε μου θυμίζει τη δική μου είτε διαφωνώ στα σημεία - οι διαφωνίες σβήνουν στο δρόμο της δημοκρατίας και του διαλόγου. Στο δρόμο ζει μόνο η προσπάθεια και οι αξίες. Στο δρόμο είσαι σύμμαχος. 

Βαρέθηκα, κουράστηκα και απ' την ψήφο που πάει στις καλύτερες σημειώσεις και sos για τις εξετάσεις, στις καλύτερες εκδρομές, στα Σαββατόβραδα στα μπουζούκια αλλά και να γίνει από ψήφος με αξίες, μια ψήφος λογικής διαμαρτυρίας. Και, ξέρεις... όσοι είναι να ψηφίσουν έτσι, θα ψηφίσουν, ο κόσμος να χαλάσει. Γι' αυτό, χαίρομαι κάθε φορά που πείθω με τα λόγια μου κάποιον δύσπιστο. Και, ξέρεις... δύσπιστοι είναι εκείνοι που έχουν ιδεολογία, μα φοβούνται πως θα χαθεί στο χάος των αφισών, των προεκλογικών υποσχέσεων και των εκβιαστικών - ίσως- τηλεφωνημάτων της εκάστοτε παράταξης (λέμε τώρα…) που σέβεται τον εαυτό της.

Απάντηση δεν είναι η αποχή. Μα, η συμμετοχή φίλοι μου. Και είναι το λιθαράκι για την κατάρρευση του απολιτίκ στοιχείου, που μονοπωλεί, ενδεδυμένο το φαντεζί ένδυμα της προσέλκυσης κόσμου "για το καλό του φοιτητή/ όχι σ' αυτούς που κλείνουν τη σχολή" και άλλα κόκκινα, μπλε και πράσινα τσιτάτα και προεκλογικά βίντεο που θα ζήλευε κάθε διαφημιστής στην decadence κοινωνία του 21ου αιώνα.

Η αποχή από τις εκλογές, δείχνει αποχή από τα δρώμενα. Τα προβλήματα είναι εκεί και περιμένουν λύση. Κάποιοι υποβάλλουν υποψηφιότητα για να τα διαχειριστούν. Όποιον εμπιστεύεται περισσότερο ο σπουδαστής, τον ψηφίζει. Δεν εμπιστεύεσαι κανέναν; Δοκιμάζεις να δημιουργήσει μαζί με άλλους, εναλλακτικές υποψηφιότητες. Δεν θέλει να ασχοληθείς ο ίδιος; Έχει την δημοκρατική υποχρέωση να επιλέξεις τότε, κάποιον άλλο ή να ρίξεις λευκό/άκυρο. Είναι μια λύση και αυτό!

Την ίδια ώρα, μακριά απ' τον μικρόκοσμο κάποιων, υπάρχει η αναγκαιότητα να παλέψουμε κόντρα σε κάθε πλάνο, νόμο και ρύθμιση που θυσιάζει αβίαστα και με ευκολία τη Δημόσια Παιδεία. Θέλω να γίνουν αλλαγές στην παιδεία, μόνο με σωστά κριτήρια και με σωστό θετικό πρόσημο. Θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία. Το ίδιο κι όσων φοιτούν μαζί μου, μα και των επόμενων - όσων έρθουν, όταν εγώ θα φύγω από το Πανεπιστήμιο/ΤΕΙ.

«Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ρθούνε, θα περάσουν…

Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί…!»

…

στις λέξεις αγέννητοι και νεκροί βάλτε αυτάκια «…»

Αυτό θέλω… Να γίνουμε το κίνημα που ονειρευτήκαμε: μαχητικό, δημοκρατικό, παραταξιακό μα συνάμα ανεξάρτητο. Κι αυτό, ναι, αφορμάται από την ψήφο μας κι απ' το εκλογικό αποτέλεσμα. Μα, το στίγμα μας, δεν δίνεται εκεί και μόνο εκεί. Δίνεται μετά, σε κάθε συλλογική διαδικασία. Φρούδες ελπίδες και ευσεβείς πόθοι...! Έχω κι άλλα να σου πω μονάκριβε αναγνώστη μου, μα με κούρασε η λευκή οθόνη - τα υπόλοιπα θα σου τα πω, αν θες και εσύ, από κοντά. Στο αμφιθέατρο, έξω από το ΤΕΙ ή στο κυλικείο, στα παραταξιακά τραπεζάκια, που στις αφίσες τους γράφουν όλοι τα δικά τους...